Labrador Retriever

Labrador Retriever

Ciepły i inteligentny Labrador Retriever jest rasą numer jeden w Ameryce zarejestrowaną w American Kennel Club. Nawet ludzie, którzy nie znają się na psach, potrafia rozpoznac te rasę, a artyści i fotografowie uwieczniali ich zdjęcia niezliczoną ilość razy – zwykle jako lojalnego towarzysza, cierpliwie czekającego u boku właściciela.

Stworzone do uprawiania sportu, Labradory są umięśnione i wysportowane. Mają krótką, łatwą w pielęgnacji sierść, przyjazną postawę, bystrą inteligencję i mnóstwo energii. Oddanie tej rasie jest głębokie: Labradory to kochające, zorientowane na ludzi psy, które żyją, by służyć swoim rodzinom, a właściciele i fani czasami porównują swoje psiaki do aniołów.

Rasa powstała na wyspie Nowa Fundlandia, u północno-wschodniego wybrzeża Atlantyku w Kanadzie. Pierwotnie nazywany psem św. Jana, w stolicy Nowej Fundlandii, hodowano je, aby pomagać miejscowym rybakom – przy łowieniu sieci, aportowaniu lin i aportowaniu ryb, które wymknęły się z sieci – pełniły także rolę psa rodzinnego.

Dzisiaj większość Labradorów rezygnuje z ciężkiej pracy i spędza dni na rozpieszczaniu i kochaniu przez swoich ludzi. Jednak niektóre nadal służą jako niezastąpione psy pracujące.

Słodki charakter Labradora sprawia, że jest doskonałym psem terapeutycznym, odwiedzającym domy osób starszych i szpitale, a jego inteligencja czyni go idealnym psem asystującym dla osób niepełnosprawnych. Dzięki atletycznej budowie, świetnemu węchowi i odważnej naturze świetnie sprawdzają się również jako pies poszukiwawczo-ratowniczy lub jako pies aportujący dla myśliwych. Labradory stały się również rasą trudną do pokonania w psich sportach, takich jak zawody ze zwinności i posłuszeństwa, zwłaszcza celując w tych drugich.

Jest jedna psia praca, w której Labrador jest beznadziejny: jako strażnik. W rzeczywistości właściciele twierdzą, że ich słodki, pomocny psiak prawdopodobnie przywita intruza i z radością pokaże mu, gdzie przechowywane są różne rzeczy.

Labrador Retriever udowodnił swoją przydatność i wszechstronność w całej historii rasy, łatwo zmieniając się z towarzysza rybaka, przez psa aportującego, psa wystawowego, po współczesnego psa pracującego. Jedna rola pozostała niezmienna: jest wspaniałym towarzyszem i przyjacielem.

Labrador Retriever

Najważniejsze fakty

Labrador retrievery kochają, uwielbiają jeść i bardzo szybko stają się otyłe, jeśli są przekarmione. Ograniczaj smakołyki, daj swojemu psiakowi dużo ruchu i odmierzaj regularne posiłki, zamiast zostawiać jedzenie przez cały czas. I bądźcie świadomi jednego: jego wielki apetyt rozciąga się na ludzki pokarm, a nawet na niejadalne przedmioty. Labradory będą żerować w śmieciach, surfować po wodzie i mogą zrobić sobie posiłek z przeżutych przedmiotów, takich jak zabawki dla dzieci.

Labrador retrievery zostały wyhodowane do prac wymagających fizycznie i mają dużą energię, która towarzyszy byciu rasą pracującą. Potrzebują co najmniej 30 do 60 minut ćwiczeń dziennie. Bez tego mogą wyładować swoją stłumioną energię w destrukcyjny sposób, taki jak szczekanie i żucie przedmiotów.

Labradory mają tak dobrą reputację, że wiele osób myśli, że nie muszą zawracać sobie głowy szkoleniem. Ale to duże, energiczne zwierzęta i podobnie jak wszystkie psy, należy je nauczyć dobrych manier. Zapisz się na zajęcia dla szczeniąt i wymagaj posłuszeństwa, gdy tylko przyniesiesz Labradora do domu.

Wiele osób myśli o nich jako o rasie nadpobudliwej. Szczenięta są zdecydowanie żywiołowe, ale  zwolnią nieco, gdy dorosną. Jednak zazwyczaj pozostają dość aktywne przez całe życie.

Labrador Retriever nie jest znany jako pies lubiący ucieczki, ale z odpowiednią motywacją – na przykład wywęszeniem czegoś pysznego – na pewno ruszy. Upewnij się, że Twój pupil ma aktualne identyfikatory i mikroczip.

Historia

Labrador retrievery pochodzą z wyspy Nowa Fundlandia, położonej u północno-wschodniego wybrzeża Atlantyku w Kanadzie. Początkowo zwane St. John’s Dogs, po stolicy Nowej Fundlandii, służyły miejscowym rybakom jako towarzysze i pomocnicy począwszy od XVIII wieku.

Psy spędzały dni pracując razem ze swoimi właścicielami, wydobywając ryby, które uciekły z haków i holowników, a potem wracały do domu, by spędzić wieczór z rodziną rybaków.

Chociaż ich dziedzictwo jest nieznane, wielu uważa, że pies św. Jana był krzyżowany z psem nowofundlandzkim i innymi małymi lokalnymi psami wodnymi.

Osoby postronne zauważyły przydatność psa i dobre usposobienie, a angielscy sportowcy sprowadzili do Anglii kilka Labradorów, aby służyły jako psy do polowań. Drugi hrabia Malmesbury był jednym z pierwszych i około 1830 r. wysłano do Anglii psy św. Jana. Trzeci hrabia Malmesbury był pierwszą osobą, która nazwała te psy labradorami.

O dziwo, Labrador – obecnie najpopularniejszy pies w Ameryce – prawie wyginął w latach 80. XIX wieku, a rodzinie Malmesburych i innym angielskim fanom przypisuje się uratowanie rasy. W Nowej Fundlandii rasa zniknęła z powodu ograniczeń rządowych i przepisów podatkowych. Rodzinom nie pozwolono trzymać więcej niż jednego psa, a posiadanie samicy było bardzo opodatkowane, więc szczenięta samiczki były usuwane z miotów.

Jednak w Anglii rasa przetrwała, a Kennel Club uznał Labradora Retrievera za odrębną rasę w 1903 roku. American Kennel Club poszedł w ich ślady w 1917 roku, a w latach 20. i 30. sprowadzono labradory brytyjskie, aby ustanowić rasę w Stanach Zjednoczonych

Popularność rasy naprawdę zaczęła rosnąć po II wojnie światowej, a w 1991 roku Labrador Retriever stał się najpopularniejszym psem zarejestrowanym w American Kennel Club – i od tego czasu utrzymuje się na pierwszym miejscu. Są również na szczycie listy w Kanadzie i Anglii.

Obecnie Labradory zajmują się wykrywaniem narkotyków i materiałów wybuchowych, poszukiwaniem i ratownictwem, terapią, pomocą osobom niepełnosprawnym oraz aportując dla myśliwych. Doskonale sprawdzają się również we wszystkich formach zawodów psów: wystawowych, terenowych, treningu zwinności i posłuszeństwa.

Rozmiar

Samce mają od 22,5 do 24,5 cala i ważą od 65 do 80 funtów. Samice mają od 21,5 do 23,5 cali i ważą od 55 do 70 funtów.

Osobowość

Labrador ma reputację jednej z najsłodszych ras i jest ona w pełni zasłużona. Są otwarte, chętne do pomocy i przyjazne zarówno dla ludźi, jak i innych zwierząt.

Oprócz zwycięskiej osobowości, mają inteligencję i chęć zadowolenia, dzięki czemu łatwo je trenować. Trening jest zdecydowanie konieczny, ponieważ rasa ta ma w sobie dużo energii i zapału. Dziedzictwo związane z cieżka pracą oznacza, że są bardzo aktywne. Ta rasa potrzebuje aktywności, zarówno fizycznej, jak i psychicznej, aby była szczęśliwa. Istnieją pewne różnice w poziomie aktywności u Labradorów: niektóre są bardziej awanturnicze, inne bardziej wyluzowane. Wszystkie rozwijają się dzięki aktywności.

Zdrowie

Labrador retrievery są ogólnie zdrowe, ale podobnie jak wszystkie rasy, są podatne na pewne schorzenia. Nie wszystkie zachorują na którąkolwiek lub wszystkie z tych chorób, ale ważne jest, aby być ich świadomym, jeśli rozważasz tę rasę.

Dysplazja stawu biodrowego: dysplazja stawu biodrowego to dziedziczny stan, w którym kość udowa nie przylega ściśle do stawu biodrowego. Niektóre psy wykazują ból i kulawiznę na jednej lub obu tylnych nogach, ale możesz nie zauważyć żadnych oznak dyskomfortu u psa z dysplazją stawu biodrowego. Wraz z wiekiem u psa może rozwinąć się zapalenie stawów. Badanie rentgenowskie w kierunku dysplazji stawu biodrowego jest wykonywane przez Orthopaedic Foundation for Animals lub University of Pennsylvania Hip Improvement Program. Psy z dysplazją stawów biodrowych nie powinny być rozmnażane.

Dysplazja łokcia: jest to dziedziczny stan powszechny u psów dużych ras. Uważa się, że jest to spowodowane różnym tempem wzrostu trzech kości tworzących łokieć psa, co powoduje wiotkość stawów. Może to prowadzić do bolesnego utykania. Twój weterynarz może zalecić operację, aby rozwiązać problem lub leki kontrolujące ból.

Osteochondroza Dissecans (OCD): ten stan ortopedyczny, spowodowany nieprawidłowym wzrostem chrząstki w stawach, zwykle występuje w łokciach, ale obserwowano go również w barkach. Powoduje bolesne usztywnienie stawu do tego stopnia, że pies nie jest w stanie zgiąć łokcia. Można go wykryć u psów już w wieku od czterech do dziewięciu miesięcy. Przekarmianie karmą dla szczeniąt z „formułą wzrostu” lub wysokobiałkową karmą może przyczynić się do jego rozwoju.

Zaćma: Podobnie jak u ludzi, psia zaćma charakteryzuje się mętnymi plamami na soczewce oka, które mogą z czasem rosnąć. Mogą rozwijać się w każdym wieku i często nie zaburzają wzroku, chociaż niektóre przypadki powodują poważną utratę wzroku. Psy hodowlane powinny zostać przebadane przez lekarza weterynarii posiadającego certyfikat zarządu, aby uzyskać certyfikat jako wolny od dziedzicznej choroby oczu przed rozmnażaniem. Zaćmę można zwykle usunąć chirurgicznie z dobrymi wynikami.

Postępujący zanik siatkówki (PRA): PRA to rodzina chorób oczu, która obejmuje stopniowe pogarszanie się stanu siatkówki. We wczesnym stadium choroby psy stają się ślepe w nocy. W miarę postępu choroby tracą również wzrok w ciągu dnia. Wiele psów bardzo dobrze przystosowuje się do ograniczonej lub całkowitej utraty wzroku, o ile ich otoczenie pozostaje takie samo.

Padaczka: Labradory mogą cierpieć na epilepsję, która powoduje łagodne lub ciężkie napady padaczkowe. Napady mogą objawiać się nietypowym zachowaniem, takim jak gorączkowe bieganie, jakby je goniono, zataczanie się lub ukrywanie. Napady są przerażające, ale długoterminowe prognozy dla psów z padaczką idiopatyczną są ogólnie bardzo dobre. Należy pamiętać, że napady mogą być spowodowane wieloma innymi czynnikami niż padaczka idiopatyczna, takimi jak zaburzenia metaboliczne, choroby zakaźne mózgu, nowotwory, narażenie na trucizny, poważne urazy głowy i inne. Dlatego jeśli Twój psiak ma napady, ważne jest, aby natychmiast zabrać go do weterynarza na kontrolę.

Dysplazja zastawki trójdzielnej (TVD): TVD to wrodzona wada serca, której częstość występowania u tej rasy wzrasta. Szczenięta rodzą się z TVD, czyli wadą zastawki trójdzielnej po prawej stronie serca. Może mieć łagodny lub ciężki przebieg: niektóre psy żyją bez objawów, inne umierają. TVD jest wykrywany za pomocą ultradźwięków. Trwają badania, aby dowiedzieć się, jak bardzo powszechne jest to u tej rasy, a także nad metodami leczenia.

Miopatia: miopatia wpływa na mięśnie i układ nerwowy. Pierwsze oznaki są widoczne wcześnie, już w wieku sześciu tygodni, a często w wieku siedmiu miesięcy. Szczeniak z miopatią jest zmęczony, sztywny podczas chodzenia i biegania. Po ćwiczeniach może się przewracać. Z czasem mięśnie zanikają i pies ledwo może stać lub chodzić. Nie ma leczenia, ale odpoczynek i utrzymywanie psa w cieple wydaje się zmniejszać objawy. Psów z miopatią nie należy rozmnażać, ponieważ jest to choroba dziedziczna.

Skręty jelit: powszechnie nazywane wzdęciami. Jest to stan zagrażający życiu, który dotyka dużych psów o głębokiej klatce piersiowej, takich jak Golden Retriever, zwłaszcza jeśli są karmione jednym dużym posiłkiem dziennie, jedzą szybko lub piją duże ilości wody lub ćwiczą energicznie po jedzeniu. Wzdęcie występuje, gdy żołądek jest rozdęty gazem lub powietrzem, a następnie skręca się. Pies nie jest w stanie bekać ani wymiotować, aby pozbyć się nadmiaru powietrza z żołądka, a przepływ krwi do serca jest utrudniony. Ciśnienie krwi spada i pies wpada w szok anafilaktyczny. Bez natychmiastowej pomocy medycznej pies może umrzeć.
Podejrzewa się wzdęcia, jeśli Twój pies ma wzdęty brzuch, nadmiernie ślini się i krztusi się bez wymiotów. Może też być niespokojny, przygnębiony, ospały i osłabiony, ale z szybkim tętnem. Jeśli zauważysz te objawy, jak najszybciej zabierz psa do weterynarza.

Ostre wilgotne zapalenie skóry: to stan skóry, w którym skóra jest zaczerwieniona i zaogniona. Jest to spowodowane infekcją bakteryjną. Bardziej powszechną nazwą tego problemu zdrowotnego są gorące punkty. Leczenie obejmuje przycinanie włosów, kąpiel w szamponie leczniczym i antybiotyki.

Zimny ogon: zimny ogon jest łagodnym, choć bolesnym stanem powszechnym dla laboratoriów i innych aportujacych psów. Powoduje również zwiotczenie ogona. Pies może także gryźć swój ogon. Nie jest powodem do niepokoju i zwykle ustępuje samoistnie w ciągu kilku dni. Uważa się, że jest to problem z mięśniami między kręgami ogona.

Infekcje ucha: miłość Labradora do wody w połączeniu z opadającym uchem sprawia, że są podatne na infekcje ucha. Cotygodniowe sprawdzanie i czyszczenie w razie potrzeby pomaga zapobiegać infekcji.

Opieka

Uroczy Labrador musi być w pobliżu swojej rodziny i na pewno nie jest psem podwórkowym. Jeśli zostanie zbyt długo sam, prawdopodobnie nadszarpnie swoją reputację świętego: samotny, znudzony psiak ma skłonność do kopania, żucia lub znajdowania innego destrukcyjnego ujścia dla swojej energii.

Labradory wykazują pewne różnice w poziomach ich aktywności, ale wszystkie potrzebują aktywności, zarówno fizycznej, jak i psychicznej. Codzienne 30-minutowe spacery, szaleństwo w psim parku lub gra w aportowanie to kilka sposobów na to, aby pomóc Twojemu pupilowi spalić energię. Jednak szczeniaka nie należy zabierać na zbyt długie spacery i powinien bawić się przez kilka minut. Labradory Retriever są uważane za „pracoholików” i moga łatwo opaść z sił. Od Ciebie zależy, kiedy zakończysz zabawę i treningi.

Labradory mają tak dobrą reputację, że niektórzy właściciele uważają, że nie potrzebują szkolenia. To duży błąd. Bez treningu hałaśliwy szczeniak wkrótce wyrośnie na bardzo dużego, hałaśliwego psa. Na szczęście dobrze się go trenuje: w rzeczywistości często przoduje w zawodach posłuszeństwa.

Zacznij od przedszkola dla szczeniąt, które nie tylko nauczy Twoje szczenię dobrych manier, ale także pomaga mu nauczyć się, jak czuć się komfortowo w towarzystwie innych psów i ludzi. Poszukaj klasy, która wykorzystuje pozytywne metody szkolenia, które nagradzają psa za to, że zrobił coś dobrze, zamiast karać go za to, że zrobił źle.

Musisz zachować szczególną ostrożność, jeśli wychowujesz szczeniaka tej rasy. Nie pozwól swojemu pupilowi biegać i bawić się na bardzo twardych powierzchniach, takich jak chodnik, dopóki nie ukończy co najmniej dwóch lat, a ich stawy nie będą w pełni uformowane. Normalna zabawa na trawie jest w porządku, podobnie jak ćwiczenie zwinności szczeniąt z jednocalowymi skokami.

Jak wszystkie psy aportujące, Labrador lubi nosić różne rzeczy w pysku i jest najszczęśliwszy, gdy mają coś, cokolwiek do noszenia. Lubią także gryźć przedmioty, żuciem, więc pamiętaj, aby przez cały czas mieć pod ręką solidne zabawki – chyba że chcesz, by przeżuł Twoją kanapę. A kiedy wychodzisz z domu, mądrze jest zamknąć go w klatce lub kojcu, aby nie sprawiał kłopotów z żuciem rzeczy, których nie powinien.

Karmienie

Zalecana dzienna porcja: 2,5 do 3 filiżanek wysokiej jakości suchej karmy dziennie, podzielonej na dwa posiłki.

UWAGA: Ile zjada Twój dorosły pies, zależy od jego wielkości, wieku, budowy, metabolizmu i poziomu aktywności. Psy to oddzielne jednostki, tak jak ludzie, i nie wszystkie potrzebują takiej samej ilości jedzenia. Nie trzeba dodawać, że bardzo aktywny pies będzie potrzebował czegoś więcej niż pies kanapowy. Jakość kupowanej karmy dla psów również ma znaczenie — im lepsza karma dla psów, tym lepiej będzie odżywiać Twojego psa i tym mniej będziesz musiał wrzucić do jego miski.

Utrzymuj Labradory w dobrej kondycji, mierząc ich jedzenie i karmiąc je dwa razy dziennie, a nie z dostępem do jedzenia przez cały czas. Jeśli nie masz pewności, czy ma nadwagę, przeprowadź badanie wzroku i test praktyczny.

Najpierw spójrz na niego. Powinieneś być w stanie zobaczyć talię. Następnie połóż dłonie na plecach, kciuki wzdłuż kręgosłupa, palce rozłożone w dół. Powinieneś być w stanie wyczuć, ale nie zobaczyć żeber, bez konieczności silnego naciskania. Jeśli nie możesz, potrzebuje mniej jedzenia i więcej ćwiczeń.

Musisz zachować szczególną ostrożność, jeśli wychowujesz szczeniaka Labradora. Te psy rosną bardzo szybko w wieku od czterech do siedmiu miesięcy, co czyni je podatnymi na choroby kości. Karm szczeniaka wysokiej jakości, niskokaloryczną dietą, która zapobiega zbyt szybkiemu wzrostowi.

Aby uzyskać więcej informacji na temat karmienia, zapoznaj się z naszymi wytycznymi dotyczącymi kupowania odpowiedniej karmy, karmienia szczeniaka i karmienia dorosłego psa.

Kolor futra i pielęgnacja

Eleganckie i łatwe w pielęgnacji futro Labradora składa się z dwóch warstw: krótkiej, grubej, prostej warstwy wierzchniej i miękkiego, odpornego na warunki atmosferyczne podszerstka. Dwuwarstwowe futro chroni je przed zimnem i wilgocią, co pomaga im w roli aportującego psa dla myśliwych.

Futro występuje w trzech kolorach: czekoladowym, czarnym i żółtym. Czarny był ulubionym kolorem wśród wczesnych hodowców, ale z biegiem lat popularne stały się żółte i czekoladowe Labradory. Niektórzy hodowcy zaczęli ostatnio sprzedawać „rzadkie” kolorowe labradory retrievery, takie jak polarny biały i lisi rudy. Te odcienie nie są tak naprawdę rzadkie – są odmianą żółtego.

Pielęgnacja sierści równiez nie jest łatwa – Labrador gubi jej dużo. Kup wysokiej jakości odkurzacz i szczotkuj psa codziennie, zwłaszcza gdy linieje, aby pozbyć się luźnej sierści.

Labradory potrzebują kąpieli mniej więcej co dwa miesiące, aby wyglądały czysto i ładnie pachniały. Oczywiście, jeśli Twój pupil wytarza się w kałuży błota lub w czymś paskudnym, do czego mają skłonność, można go częściej kąpać.

Myj zęby Labradora co najmniej dwa lub trzy razy w tygodniu, aby usunąć nagromadzony kamień nazębny i bakterie, które się w nim czają. Codzienne szczotkowanie jest jeszcze lepsze, jeśli chcesz zapobiegać chorobom dziąseł i nieświeżemu oddechowi.

Przycinaj pazurki raz lub dwa razy w miesiącu, jeśli pies nie ściera ich naturalnie. Jeśli słyszysz, jak klikają na podłodze, są za długie. Krótkie, starannie przycięte pazury utrzymują łapy w dobrym stanie i zapobiegają podrapaniu Twoich nóg, gdy pupil entuzjastycznie podskakuje, by Cię powitać.

Ich uszy należy co tydzień sprawdzać pod kątem zaczerwienienia lub nieprzyjemnego zapachu, co może wskazywać na infekcję. Sprawdzając uszy psa, przetrzyj je wacikiem zwilżonym delikatnym środkiem do czyszczenia uszu o zrównoważonym pH, aby zapobiec infekcjom. Nie wkładaj niczego do przewodu słuchowego; po prostu wyczyść ucho zewnętrzne. Ponieważ infekcje ucha są powszechne u tej rasy, czyść uszy również po kąpieli, pływaniu lub za każdym razem, gdy pies się zmoczy. Pomaga to zapobiegać infekcji.

Zacznij przyzwyczajać swojego Labradora do szczotkowania i badania, gdy jest szczeniakiem. Często dotykaj jego łap – psy są drażliwe na ich punkcie – i zaglądaj do jego pyska. Spraw, aby pielęgnacja ciała była pozytywnym doświadczeniem wypełnionym pochwałami i nagrodami, a położysz podwaliny pod łatwe badania weterynaryjne i inne czynności, gdy będzie dorosły.

Podczas pielęgnacji sprawdzaj, czy nie ma ran, wysypek lub oznak infekcji, takich jak zaczerwienienie, tkliwość lub stan zapalny skóry, nosa, ust i oczu oraz na łapach. Oczy powinny być czyste, bez zaczerwienienia i wydzieliny. Twoje staranne cotygodniowe badanie pomoże Ci wcześnie wykryć potencjalne problemy zdrowotne.

Dzieci i inne zwierzęta

Labrador retriever nie tylko kocha dzieci, ale także cieszy go zamieszanie, które to ze sobą niesie. Z radością wezmie udział w dziecięcym przyjęciu urodzinowym, a nawet chętnie założy imprezową czapkę. Jednak, jak wszystkie psy, należy je wyszkolić, jak zachowywać się wokół dzieci i na odwrót – nauczyć dzieci, co robić w obecności psa.

Jak w przypadku każdej rasy, należy zawsze uczyć dzieci, jak podchodzić do psów i dotykać ich, oraz zawsze nadzorować wszelkie interakcje między psami a małymi dziećmi, aby zapobiec gryzieniu lub pociąganiu za ucho lub ogon z którejkolwiek ze stron. Naucz swoje dziecko, aby nigdy nie zbliżało się do psa podczas jedzenia lub spania ani nie próbowało zabrać mu jedzenia. Żaden pies, bez względu na to, jak przyjazny, nigdy nie powinien być pozostawiony bez opieki, sam na sam z dzieckiem.

Jeśli Labrador miał dużo kontaktu z innymi psami, kotami i małymi zwierzętami i został przeszkolony do interakcji z nimi, będzie również przyjazny dla innych zwierząt.